Wist je dat rum een rare naam voor een nog vreemdere drank is?

Rum en piraten gaan samen als whisky en Schotland. Maar wist je dat de naam rum ook al heel oud is? De etymologie van dit gouden goedje is minstens zo interessant als de drank in je glas.

In het 16e- en 17e-eeuwse Londen was rum geen drankje, maar straattaal. In de thieves’ cant, het geheime dialect van zakkenrollers en dieven, betekende rum zoiets als “vreemd”, “bijzonder” of zelfs “excellent”. Een “rum fellow” was dus niet iemand die een stevige borrel lustte, maar gewoon een rare kerel.

Toen Europese kolonisten halverwege de 17e eeuw op de Caraïben begonnen met het distilleren van melasse – een bijproduct van suikerriet – kregen ze een drank die krachtig, ongepolijst en vooral nogal eigenaardig smaakte. Geen wonder dat men terugviel op een woord dat al stond voor iets ongewoons: rum.

Voordat “rum” de officiële naam werd, dook de drank ook op onder andere kleurrijke benamingen. Zo spraken Engelsen in de 17e eeuw over “Kill-Devil”, omdat het brouwsel zo heftig was dat het menig keel verschroeide.

In sommige documenten komt ook “rumbullion” of “rumbustion” voor, woorden die chaos en rumoer betekenen. Het lijkt erop dat men simpelweg geen beter etiket kon bedenken voor de wilde, brandende drank die toen nog nauwelijks verfijnd was.

Waar de Engelsen vaak prat gaan op hun gin en de Schotten op whisky, groeide rum al snel uit tot hét exportproduct van de Caraïben. En die vreemde naam? Die bleef gewoon plakken. Vandaag de dag denken we bij rum niet meer aan rare types of dieventaal, maar aan piratenvlaggen, tiki-cocktails en flessen die soms duizenden euro’s waard zijn.

Dus de volgende keer dat je een glas rum inschenkt, onthoud: je drinkt niet alleen een eeuwenoude spirit, maar ook een woord dat ooit simpelweg “vreemd” betekende. En zeg nou zelf, dat past toch perfect bij dit eigenzinnige drankje?